Πάει καιρός που ξύπναγα,
με αχνιστό καφέ και τον καπνό μου,
δεν αντιλέγω μου άρεσε,
όμως εσύ ψυχή μου είχες πει,
«δεν είμαστε εδώ να περιμένουμε
πως θα περάσει ο καιρός
ούτε προσκολλημένοι και ανήμποροι,
μακρύς ο δρόμος».
Θυμάμαι η μητέρα καθημερινά,
και ο πατέρας όχι τόσο ταχτικά,
τα πρωινά μπροστά στον ανατολικό τοίχο
της κάμαρας με τα εικονίσματα
προσεύχονταν για την καινούργια μέρα.
Τώρα εγώ όταν ξυπνώ κάποιες φορές,
απλά επιλέγω έναν άδειο τοίχο,
για ήπια γυμναστική, ροή ενέργειας,
ήσυχο κάθισμα, άδειασμα του νου.
Έλα ψυχή μου νίψε το πρόσωπο σου,
θα πάμε βόλτα στις στράτες που σου αρέσουν,
του ωραίου, του νοήμονος, του αγαθού,
και στο υπόσχομαι σήμερα θα παλέψω
δεν θα σε υποθηκεύσω,
μετά την νύχτα που περάσαμε
την δικαιούσαι και μια τέτοια μέρα!
Νικάριος Νκ
στο facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου