Πικρός Αποχαιρετισμός

Μετέωρη βρέθηκε να αιωρείται
εκεί στο χείλος του γκρεμού
στην περιφέρεια του κενού,
είχε ένα λίκνισμα το σώμα της
κάτι από θλίψη φόβο πανικό
κάτι από αερικό
και ένα δάκρυ αλμυρό
χάραξε τη μορφή της.

Έντρομος έσκυψες
την κράτησες γερά σφιχτά,
με σώμα και καρδιά
και όμως αδύνατον
να κρατηθείς και να κρατήσεις,
γλίστραγε, γλίστραγε ολοένα,
μέχρι όπου βυθίστηκε
κατά πως λένε τα γραμμένα
στου σύμπαντος μια μαύρη τρύπα.

Το πρόσωπο σου κράτησες στα χέρια σου
σαν να κρατούσες το δικό της
έσμιξες με κραυγές το κλάμα σου
στον αποχωρισμό της,
και απόμεινες μονάχος να ζηλεύεις
της θάλασσα τα απέραντα,
στα απέραντα άκρη να αποζητάς,
μα πιάστηκες από τη φωνή της
και την ηχώ της ρεματιάς
μη σταματάς να προχωράς...
                              Νικάριος Νκ

στο stixoi.info           στο facebook