είχες ριγμένο στους ώμους σου ένα αραχνοΰφαντο πέπλο,
και κρατούσες στο χέρι σου ένα μικρό λαμπατέρ…
Οδήγησες τα βήματα μας στην περιοχή της αρμονίας,
κι είχες μια λάμψη χαραγμένη στα μάτια σου,
κι ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη σου.
Διέρρηξε τις πανοπλίες μας, ο πόθος και ο αναστεναγμός,
μόνο η ασυναίσθητη κίνηση των νυχιών μέσα στις χούφτες,
το τρεμόπαιγμα στα βλέφαρα, το δάγκωμα των χειλιών ,
μαρτυρούσαν την άμυνα και την παράδοση.
Προχωρήσαμε τάχατες αδιάφοροι στους δρόμους μας,
μέχρι που σε είδα να χάνεσαι πέρα στους λόφους,
πολλαπλασιασμένη μέσα στα χρώματα σου.
Το μικρό λαμπατέρ είχε σβήσει.
Περίμενα, περίμενα …
μέχρι που το γάργαρο γέλιο σου απλώθηκε γύρω και μέσα μου,
αναζήτησα τα βήματα σου, σε έβλεπα πίσω από κάθε κορφή
κι έτρεχα να προφτάσω τη φωνή σου, ή την ηχώ της,
μα σιγά σιγά άρχισε να χάνεται κι αυτή.
Κι έμεινα μόνος να περιπολώ…
Τι να έγινε το πλεγμένο με τα χρώματα της ίριδας πέπλο σου;
Μήπως απέμεινε στους θάμνους κι έγινε πηγή
για να δροσίζουν τα πυρωμένα χείλια τους οι εραστές;
Ή μήπως έγινε σηματοδότης κάποιων οδών της πόλης
για να ρυθμίζει τις ροές των παλμών της καρδιάς μου.
