Άντε λοιπόν…τρέξε εκεί..., στο μαντρωμένο με συρματόπλεγμα χώρο,
άντε τρέξε, κι ας κουδουνίζουνε τα αυτιά σου, προσταγές και συνθήματα.
Μέτρησε την υπομονή και το κουράγιο, θαρρώ η στάθμη χαμηλώνει ,
και η ροή αυξάνεται επικίνδυνα, είναι ροή προσώπων,
νωπά σημάδια από επαφές που δεν θελήσαμε.
Μέσα από τα παραγγέλματα διακρίνονται οι διάφοροι τόνοι.
Στόχους αναγνωρίσατε... Είδον.
Ναι ξέρω αύριο πρωί και κάθε πρωί θα επαναληφθούμε,
και ο άλλος ο διπλανός θα ήθελες να είναι αλλιώς , όμως δεν είναι,
και εκείνος θα ήθελε αλλιώτικο εσένα, και όμως δεν είσαι.
Κρατηθήκαμε σε λεπτές ίνες, στον ιστό μιας γέρικης αράχνης,
τα γερά σχοινιά μας φοβίζουν, με αυτά μπορούν και να μας δέσουν.
Ήρθε το βράδυ, τα όπλα κοιμούνται, με συντροφεύει ένα συγνώμη τώρα,
ο κόσμος ολόκληρος συμπιέζεται πάνω στη καφετιά κουβέρτα.
Σταλαγματιές τονίζουν τις αυριανές κατακτήσεις,
και η μορφή σου απροσδιόριστη όπως πάντοτε.
Α σε παρακαλώ μη τα ξεχάσεις τα βότανα,
με πλήγωσαν τα θραύσματα μιας εσωτερικής μου διάσπασης,
και επίσης μη ξεχνάς βρέχει, έχουμε πολλή υγρασία εδώ πέρα.
Τρέξε λοιπόν… ως πότε θα αντέξουμε στο καρτέρεμα;
Το χτες σβήνεται από το αύριο, το σήμερα τείνει στο χτες ,
το αύριο στο σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου